Vakanties

'In welke van de drie schoonheden wil je verblijven?' De drie traditionele villa's liggen alle drie rustig op de berg met magnifiek uitzicht over de baai. Ik wilde natuurlijk eerst rondkijken, maar algauw ontdekte ik: dit wordt lastig, want ze blijken allemaal even mooi te zijn. Toen kwam ik de woonkamer van villa Pefkos binnen. En meteen wist ik: dit is 'm. Voor me prijkte een levensgroot schilderij. De woonkamer loopt namelijk via de grote ramen over in het terras, het terras over in het zwembad, het zwembad over in de grote blauwe zee en in die zee dobbert het onbewoonde eilandje Marathonisi. Je zou maar elke dag deze woonkamer binnenwandelen en dan dit zien. 'Deze nemen we', glimlach ik. Als ik even later in afwachting van mijn vrienden voor datzelfde raam sta te turen, ontdek ik mijn eerste verrassing: het eiland lijkt wel wat op de vorm van een schildpad. Dit gaat nooit wennen, bedenk ik me, dat weet ik nu al.

Mijn vakantie is heerlijk ontspannen. Niets moet, alles mag... Terwijl ik smul van een uitgebreid ontbijt op het terras van het hotel, geniet ik van het adembenemende uitzicht. Mariagiovanna en haar broer hadden geen beter plekje op Sardinië uit kunnen zoeken. De eeuwenoude olijfbomen, granieten rotsen en Mediterrane vegetatie maken dit tot een betoverend plekje. Nieuwsgierig naar waar alle paadjes rondom het hotel naartoe leiden, maak ik een wandeling en geniet ik ondertussen van de zon.De zon staat intussen al hoog aan de hemel. Het is een warme dag. Daarom verruil ik, na mijn wandeling, mijn wandelschoenen voor een fiets en rijd richting strand. Lekker zo'n dagje strand. Dobberen in het heldere water, genieten van de warme zonnestralen op mijn gezicht en verder helemaal niets... Langzaam doezel ik weg en word pas later op de dag weer wakker. Het gerommel in mijn maag geeft aan dat het tijd is voor wat lekkers.Eenmaal terug in het hotel word ik verleid door een overheerlijke geur die uit het restaurant komt. Dat belooft heel wat goeds... en vooral lekkers! Een half uurtje later zit ik te genieten van een smakelijk stukje vis, bereid door de chef met een ster op zijn naam. Hier mag je me altijd voor wakker maken. Niet alleen voor dit stukje vis, maar voor de hele vakantie. Wat zal ik morgen eens gaan doen? Niets. Het is ten slotte vakantie...

Toen koning Filips II in de 16e eeuw een fort bouwde, dat de haven en het achterland van de stad Setúbal moest beschermen, had niemand kunnen bedenken dat jaren later Jaap en Jeanine er zouden neerstrijken. Wat vast ook niemand had bedacht, was dat ze de twee authentieke molens vlakbij het fort zouden delen met gasten. Waar men geniet van het Portugese landleven, de zee én de stad. Na het overlijden van Jaap is de dagelijkse zorg voor dit paradijs in goede handen gekomen van een echtpaar, dat met alle liefde de droom van de Nederlandse eigenaren voortzet.De eerste keer dat ik dit bijzondere huis (of eigenlijk moet ik moinhos zeggen) bezocht, staat me nog goed bij. Vlakbij het fort, in de grote oude olijfboomgaard met de mooie waterput, was ik gestopt. Jaap had me verteld dat ik via de steile slingerweg verder omhoog moest rijden. Op het hoogste punt van de berg zou ik vanzelf stoppen als ik de twee Portugese witte molens zag, die uitkijken over het kasteel, de stad Setúbal, de rivier de Sado, het schiereiland Troia, de zee en het natuurgebied Serra da Arrábida. En hij had gelijk. Want ik sta hier voor de authentieke molens en het riante huis in de zon. De olijfbomen waaien zacht en ik kan niet kiezen. Eigenlijk wil ik de hele dag naar dit uitzicht kijken, maar de gedachte aan de eeuwenoude moinhos schopt alles in de war. "Kom, ik breng je naar je molen en dan kijk je even rond. En daarna strijk je neer in de tuin voor de beste views, zolang als je wilt", lacht Jaap.De ronde kamers, de eeuwenoude muren, de prachtige doorkijkjes en witte trappetjes, de tuin, de terrassen met de grote tafels en de warme sfeer... Op het terras geef ik mijn ogen langzaam nog meer de kost. Ze beginnen te stralen. Samen met de zon. En ook dat had Koning Filips jaren geleden nooit kunnen bedenken. Ik voel me de koning te rijk, precies dat.

Nog nooit heb ik zoveel sardines gezien én gegeten als hier in het vissersdorpje Nea Skioni. Voldaan wrijf ik over mijn volle buikje. Wat een goed idee van mijn goede vriend Manos om het traditionele Sardine Festival te bezoeken! De inwoners hebben met alle liefde de visjes op lokale wijze bereid en delen deze uit. Gelukkig heb ik gisteren een fijn plekje ontdekt waar ik heerlijk kan bijkomen van dit feestmaal.Een stukje verderop liggen de villa's van Nefeli. Op mijn balkonnetje kan ik de heerlijke zilte lucht van de zee ruiken die op steenworp afstand ligt. En bij het zwembad staan fijne zonnebedjes en hangmatten! Ik zie mezelf er al liggen… “Eliza, wil je er nog eentje?” Manos stoot me aan. Ik schrik op uit mijn dagdroom en kijk recht in de vriendelijke ogen van een oudere Griekse vrouw. Ze houdt de schaal met heerlijk ruikende sardientjes voor mijn neus. Vooruit, nog eentje dan!