Eliza was here

“Quinta do Rapozinho, Rapozinho, Ra-po-zin-ho”, neurie ik in de auto op weg naar het adresje van Terese. Dat woord, dat klinkt toch als muziek in je oren? Het is zo melodieus, sprookjesachtig bijna. Rijdend over kronkelende bergweggetjes vraag ik me af of het adresje waar ik zo vol verwachting naar toe rijd net zo mooi is als de naam. Dan zie ik een paar natuurstenen huisjes opdoemen in het groene landschap. Zou dit het zijn? Het lijkt wel een heel dorpje! Aangekomen bij de oprit word ik hartelijk ontvangen door eigenaresse Terese. Ze betrapt me op mijn gestaar. “Vind je het mooi?”, vraagt ze me lachend. Ik knik en Terese begint over de oude quinta te vertellen.Deze boerderij bevindt zich hier al sinds de oudheid en is al vele generaties in het bezit van Terese's familie. Haar vader liet de quinta ombouwen tot de accommodatie die het nu is. Rustig gelegen, midden in het groen, creëerde hij één van de meest bijzondere adresjes van Noord-Portugal. Terese neemt me mee naar binnen en daar kijk ik mijn ogen uit. Het lijkt alsof ik een andere eeuw ben ingestapt: er zijn wanden van natuursteen en houten vides met schattige trappetjes. De authentieke balken ondersteunen nog steeds het dak. Elk appartement is anders en heeft zo zijn eigen charme en authentieke meubelstukken. Hier en daar zijn de kamers zelfs gedecoreerd met meubels van kurk, een uniek natuurmateriaal uit de regio. Elk hoekje en kiertje ademt een rustieke sfeer. Maar wel fijn: de kamers zijn wel allemaal uitgerust met allerlei moderne gemakken.Na mijn rondleiding trek ik mij terug op mijn kamer. Ik kijk nu al uit naar het ontbijt wat morgenochtend wordt geserveerd, want daar heb ik hele goede verhalen over gehoord! Ja, Quinta do Rapozinho is net zo mooi als de naam klinkt...

Ooit, als ik de kans krijg, ga ik er weer naar terug. De mooiste herinneringen die ik heb aan mijn vakantie op Sardinië voeren terug naar mijn verblijf bij Maria, in haar Corte dei Venti aan de oostkant van het eiland. Ik zou er eigenlijk maar één nachtje slapen, maar een nachtje werden er twee en uiteindelijk ging ik na een week het liefst helemaal niet meer naar huis.Corte dei Venti bleek niet alleen een fantastische uitvalsbasis te zijn om Sardinië te verkennen, maar ook een plek om tussen alle indrukwekkende excursies door, geheel tot rust te komen. Na een dagje slenteren door de ongerepte en geïsoleerde dorpjes in het Gennargentu-gebergte, kon ik heerlijk uitpuffen aan het zwembad van Maria. Met mijn benen omhoog, een glaasje Prosecco in de hand, genieten van de prachtige kleuren van Corte dei Venti in de ondergaande zon. Ik kon dit paradijs natuurlijk niet verlaten zonder de flamingo's in de lagune te zien. Ook was het volgens Maria uitgesloten dat ik het eiland zou verlaten zonder een fietstocht te maken in de prachtige omgeving. En ja, de dag erna moest ik natuurlijk wel uitrusten… Maria en ik, want Maria hielp maar wat graag mee, bedachten elke dag wel een excuus om nog een dagje langer te blijven. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad.

Timpa Luxury Villas staat bovenaan mijn lijstje. Dit fijne adresje ligt in het noordoosten van Sicilië, in de regio Messina en wordt gerund door de vriendelijke eigenaar Mario. Alles kan en mag hier een versnelling langzamer en daarom kom je binnen mum van tijd helemaal tot rust.Het moderne interieur is prachtig: er is veel gebruik gemaakt van natuurlijke kleuren en materialen en grote raampartijen accentueren de natuur. De natuur in deze omgeving is weerzinwekkend mooi en nodigt uit om te ontdekken. Vergeet je dan ook wandelschoenen niet! Vlak bij zijn verschillende indrukwekkende wandelroutes, over het schiereiland Capo di Milazzo en in het Peloritani-gebergte. Sluit de dag af met een verfrissende duik bij de villa en zie hoe de zon langzaam in zee zakt. Het leven is hier goed, heel goed…

“Een wijnhotel, is dat niet iets voor jou Eliza?” Ik kijk Joaquim verward aan. Een wijnhotel? We zitten samen op een terrasje in Porto en genieten van een frisse tomatensalade. Hij vertelt me over Quinta de Casaldronho, een hotel waar alles draait om wijn. Ver rijden is het volgens Joaquim niet, dus even later zijn we met de auto onderweg naar de Douro vallei, bekend om de vele wijngaarden. Als we langs een smal slingerweggetje door de bergen rijden zie ik ineens een wit gebouw voor ons opdoemen. Dat moet het wijnhotel zijn, ik ben benieuwd!Als we de auto parkeren, komt eigenaar Jorge ons lachend tegemoet. “Welkom bij Quinta de Casaldronho! Konden jullie het een beetje vinden?” Hij gaat ons voor richting het hotel en even later zitten we, hoe kan het ook anders, op het terras te genieten van een lokaal wijntje. Jorge begint gelijk enthousiast te vertellen. “Twee jaar geleden heb ik deze oude quinta verbouwd tot hotel. Ik wilde er graag een plek van maken waar je het beste van de Dourostreek kunt proeven. Rust, ongerepte natuur en natuurlijk de meest smaakvolle wijnen die lokaal geproduceerd worden. Wijn loopt als een rode draad door de hele accommodatie.”Als hij ons even later een rondleiding geeft langs de kamers, snap ik precies wat hij bedoelt. Het hele hotel is ontworpen met een knipoog naar de wijnproductie. Zo zijn kurk en wijnvaten gebruikt als decoratie en als ik de gordijnen voor mijn raam open doe, zie ik wijngaarden zo ver als ik kan kijken. Als Jorge ons even later uitnodigt om vanavond in het restaurant de lokale wijnen te komen proeven weet ik het zeker: een wijnhotel is inderdaad echt iets voor mij!

Vakantie is voor mij de tijd van het jaar dat je alles lekker laat gebeuren. De tijd van geen agenda's, geen verplichtingen: gewoon maar zien wat er op je weg komt. Op Sicilië heb ik een plek gevonden waar je de ideale combinatie vindt van ontspanning en ontdekking. Vader Stefano en zoon Philippe zijn de trotse eigenaren van een tweehonderd jaar oud landhuis in de binnenlanden van Sicilië. Met z'n centrale ligging, schitterende uitzicht en heerlijke zwembad is de 'Vecchia Masseria' de ideale uitvalsbasis om Sicilië te leren kennen. Helaas kon ik maar een weekje blijven: een week vol ontdekking en verrassing. De lekkerste ontdekkingen deed ik in het Siciliaanse specialiteitenrestaurant waar zoon Philippe de scepter zwaait. Menukaarten, daar doen ze niet aan in de Vecchia Masseria. Je hebt dus geen andere keuze dan te vertrouwen op de kennis en kunde van Philippe en je te laten verrassen door het menu. En geloof me, dit heerlijke eten zorgt voor aangename verrassingen. Niet voor niets trekt deze keuken groepen mensen die speciaal hiervoor een stop maken bij Vecchia Masseria.

Wijnen, wijnen, wijnen… Met die inmiddels bekende Nederlandse uitspraak rijd ik richting het adresje van Annefleur en Thijs. Inmiddels leven zij al een aantal jaar een rustig leven in Frankrijk. Een leven dichterbij de natuur. Dit hebben ze gevonden in de mooie streek Beaujolais. Annefleur wilde dolgraag een B&B beginnen en die droom is werkelijkheid geworden. En ik mag hier een weekje genieten van het bourgondische leven!Annefleur vertelde mij dat Domaine Lachat een authentieke Franse wijnboerderij is. Niet alleen heb je prachtig uitzicht over de omliggende wijngaarden, maar kun je ook hun eigen wijn proeven. Lang duurde het niet voordat ik de beslissing had gemaakt om in de auto te stappen.Over de omgeving is geen woord gelogen, het is een genot om over deze kronkelende wegen te rijden naar mijn bestemming. “Kom jij nou maar deze kant op om een weekje te ontspannen Eliza, ik zorg dat er bij aankomst een glaasje wijn voor je klaar staat om te borrelen” Met die belofte in mijn achterhoofd maakt mijn hart een sprong van blijdschap als ik de gîtes in de verte zie liggen. Wijnen, wijnen, wijnen…

De allereerste keer dat ik Sicilië bezocht, viel ik meteen als een blok voor het eiland. Gianluigi nam me mee naar alle hotspots en bezorgde me een onvergetelijke vakantie. Wat me vooral is bijgebleven, is mijn verblijf op het landgoed van Etna Hotel, aan het eind van onze reis. De top van de Etna was beklommen, Palermo en Syracusa hadden we bekeken èn we hadden stevige wandelingen gemaakt langs de stranden van het eiland. Een dagje bijkomen, daar was ik nu wel aan toe. Gianluigi wist een uitermate geschikte plek hiervoor. Nog geen half uur later stelde hij me voor aan een Rosanna, de eigenaresse van Etna Hotel. Alles waar ik zin in had, vond ik in Etna Hotel. Het was liefde op het eerste gezicht. Rust, comfort, culinaire hoogstandjes en het dorp ligt naast de deur: het is er allemaal en maakt het landgoed de ideale plek om uit te rusten. Uren hebben Rosanna en ik in stilte doorgebracht. Met onze voeten in het zwembad en een fles rosé in de koeler, kregen we maar geen genoeg van het uitzicht op het landgoed en de Etna. Sprakeloos, dat word je van zulk uitzicht! Laatst ben ik er weer heen gegaan, alleen. Om uit te zoeken of het de magie van de eerste keer Sicilië was, die me had betoverd. Om te zien of het echt zo mooi was als in mijn herinnering. En al snel was ik eruit. Met toverkunsten had het niets te maken: dit is echte liefde!

Op een van mijn laatste dagen die ik in de Costa de Lisboa doorbracht, was ik vastberaden een dagje te gaan leren surfen. Carlos wist al hoe het moest, maar nu moest hij mij nog overtuigen om het koude water in te gaan. We reden richting Ericeira, één van Portugals meest bekende surfplekken. Toen we daar aankwamen moest ik even slikken. Voor me lag een ruige kust, met toch wel iets te hoge golven. Dit is misschien net te ambitieus. Toch overwon mijn nieuwsgierigheid het van de angst. Na een uurtje op mijn surfplank gestaan te hebben, sprak Tiago me aan. Ik moest wel erg moe zijn. Hij had me blijkbaar zien stoeien met de hoge golven. We raakten aan de praat en het duurde niet lang voordat hij vroeg of we zin hadden om een hapje mee te eten. Hij wilde ons trakteren op een Caldeirada, een typische Portugese visschotel. Dat hoefde hij geen tweede keer te vragen. Na zo'n energieverslindende dag krijg je honger. Carlos en ik sprongen in het Fiatje en reden achter Tiago aan. Na enkele kilometers rijden, zagen we vier schitterende appartementjes die omringd werden door dennenbomen, palmbomen en fruitbomen. Tiago wist me te vertellen dat ze net nieuw zijn. Ze zijn voor verhuur gebouwd. Dit heerlijke plekje moet ten slotte gedeeld worden. Daar heeft hij helemaal gelijk in!

Ik zit op het terras van mijn vakantiehuis in de Bouriani en zie hoe de hemel oranje kleurt. De zon gaat langzaam onder en ik schenk nog een glas rode wijn in. Dit is leven als een God in Frankrijk!Magnone is een traditioneel landhuis in het hart van de Bouriani, tussen de rivieren de Dordogne en de Lot. Op de bovenste etage van het hoofdhuis liggen Chambre Bleue en Chambre Dorée. Zoals de namen van de kamers al doen vermoeden, is bij de inrichting gekozen voor de kleuren blauw en goud. Dat vormt in combinatie met de robuuste houten balken aan het plafond een elegant plaatje! Kies een plekje in de prachtige tuin en geniet van een heerlijk ontbijt met verse croissants en een baguette, of begin de dag met een duik in het ruime zoutwaterzwembad. Wil je meer van de omgeving zien? Stap dan in de auto en rijd naar een lokale markt voor de lekkerste streekproducten, of wat dacht je van een wijnexcursie? Iets avontuurlijker is een bezoek aan de grotten. Laat je verwonderen door deze ondergrondse natuurfenomenen, maar zorg wel dat je op tijd huiswaarts keert, want 's avonds worden er regelmatig themadiners georganiseerd. Schuif gezellig aan voor een knapperige pizza, een heerlijke barbecue en natuurlijk de Franse cuisine!

Eeuwen en eeuwen geleden waren er twee adellijke rijke families, de Medici en Strozzi, die elkaar het licht in de ogen niet gunden. Allebei hielden ze van de Toscaanse heuvels, de stilte en het zachte ochtendzonlicht. Trots waren ze ook op de weelderige kunst en de steden. De ene 'had' Florence. De ander Siena. Dankzij hun rijkdom bouwden ze de prachtigste gebouwen en lieten hun sporen na. Maar wie zwaaide de scepter? In Castellare di Tonda vond ik mijn antwoord, terwijl ik zat te genieten van het Toscaanse landleven in een van de landhuizen van jawel, de familie Strozzi. In het heetst van de strijd heb je vast behoefte aan stilte en bezinning, bedenk ik me, terwijl ik uitkijk over de pijnbomen, de wijnvelden en het zachte groen. 'Hier kom je tot rust', zeiden de eigenaren Stefano en Alessandro me. Met rijkdom is het zeker gebouwd, want met 280 hectare grond heb je hier alle ruimte om je gedachten de vrije loop te laten en je ogen de kost te geven. Er zijn twaalf vrijstaande landhuizen, met elk een eigen zwembad, privacy en appartementen waar ruimte, comfort en de Toscaanse stijl zegevieren. En dan is er nog een spa- en wellnesscentrum, een tennis- en golfbaan, plekjes om uren te turen en te wandelen. 'Peace and quiet', Stefano komt aanlopen. Ik glimlach en denk aan de twee families en hun eeuwige strijd. Verderop ligt het wonderschone Florence op me te wachten. 'De Medici's moeten maar even wachten', lach ik. Want ik blijf voorlopig bij de Strozzi's, in één van hun wonderschone creaties waar ik even terug ga in de tijd.