Eliza was here

Porceddu, een aan het spit geroosterd speenvarkentje, is een beroemde Sardijnse specialiteit en vormt nog altijd het hoogtepunt van menig dorpsfeest op het eiland. Zo ook in Arbatax, een levendige havenplaats aan de oostkust van Sardinië. Tijdens mijn bezoek aan dit schilderachtige dorp, werd ik uitgenodigd aan te schuiven en deze lekkernij eens te proberen. Na een overdadige maaltijd rees de onvermijdelijke vraag waar ik die nacht zou slapen. Gelukkig diende de oplossing zich vrijwel meteen aan toen mijn tafelgenoot me vertelde over het paradijs van zijn vriend Paolo. Ik besloot meteen om er eens een kijkje te nemen. Na een korte wandeling kwam ik aan bij het prachtige Borgo degli Ulivi en werd ik ontvangen door de eigenaar die breed lachend op me af kwam lopen. Nadat Paolo mij een heerlijke koele witte wijn had ingeschonken op het terras, vertelde hij vol trots over zijn creatie. Paolo deed waar velen van ons van dromen. Hij hing zijn carrière in de accountancy aan de wilgen om aan de rand van zijn geboorteplaats Arbatax een waar paleis te bouwen in Sardijnse traditie. Ervaring in het toerisme had hij niet, maar dat je met veel liefde ver komt, zie je hier meteen. De felle kleuren van de muren en het zwembad zijn vooral in het licht van de ondergaande zon beeldschoon. Gelukkig had Paolo nog een appartementje voor me vrij en kon ik toen de fles leeg was meteen onder de wol. “Ja, hier kan ik het wel een tijdje uithouden”, dacht ik nog, voordat ik voldaan in slaap viel.

“Ik wil je iets laten zien. Iets nieuws. Maar ook iets ouds. Een echte schat.” Philipe kijkt me veelbetekenend aan, dus ik kan niet anders dan bij hem in de auto stappen.  “We zijn zo terug!” roept hij naar zijn vader Stefano, met wie hij hotel Vecchia Masseria runt. We rijden het stadje Piazza Armerina in en ik kijk m'n ogen uit. Overal staan cultuurschatten uit vroegere tijdperken, zoals gebouwen van de Noormannen, de Romeinen, zelfs uit de Gotische jaren.Onderwijl vertelt Philipe over zijn nieuwe project. “We hebben onder de naam Home Hotels appartementen geopend in vier oude gebouwen door de hele stad. Vanbuiten proef je de historische sfeer, maar binnen zijn de appartementen luxer dan luxe. We wilden onze gasten laten slapen in het historische oude centrum van de stad, tussen de locals. Maar het mocht ze aan niks ontbreken. Volgens mij is dat wel gelukt”, eindigt hij verrukt, terwijl hij de auto parkeert en we het laatste stukje te voet afleggen. Ik vind dat Philipe zich nogal bescheiden opstelt. Het appartement ziet er fantastisch uit. Vanbinnen, maar ook vanbuiten met zijn in oorspronkelijke staat gerestaureerde gevel.“Kom hier morgen maar een nachtje slapen”, zegt Philipe enthousiast. Terwijl we weer naar buiten lopen, zie ik op het pad een pijl naar links, een smal steegje in. Dat moet voor de wandelroute zijn langs de mooiste middeleeuwse kerken en gebouwen van de stad, waar Philipe over heeft verteld. Morgen ga ik eens op onderzoek uit. Dat wordt nog meer schatten ontdekken. Ik kan niet wachten.

Zodra ik uit mijn auto stap, weet ik wat ik moet doen. De prachtige tuin van Il Bagolaro roept mijn naam. Ik loop de tuin in en neem alle kleuren en geuren in me op. Eigenaresse Valentina komt vol enthousiasme aanlopen. Ze heeft mijn auto vast horen aankomen. Valentina geeft me een rondleiding over hun adresje, een echte Italiaanse agriturismo; een werkende boerderij waar je tevens als gast kan overnachten. De boerderij heeft een lange geschiedenis; sinds de jaren '50 is de familie van Valentina hier al actief. Het vrolijke gele hoofdgebouw is het middelpunt van een maar liefst 150 hectare groot landgoed vol met wijngaarden en olijfbomen. Naast olijfolie en wijn produceert de familie van Valentina ook lokale specialiteiten als paté en chocolade. Mijn maag begint al te rommelen bij het idee. Als laatste laat mij de Valentina de kamers zien. Stuk voor stuk zijn ze anders en zo gezellig. Elke kamer is vernoemd naar een stuk groene of fruit die op de boerderij wordt geproduceerd en is ingericht in en bijpassende kleur. Wanneer we bij de groene kamer met de naam vijg zijn aangekomen, is het even alsof ik droom. Ik ruik echt vijgen! Inmiddels zie ik dat de kok is gearriveerd met een vijgentaart. Ik kan mijn geluk niet op; we eten de heerlijke taart op in de bloeiende tuin. Ik voel me weer even een klein meisje. Het leven is hier zo zoet!

Wanneer ik tussen de wijngaarden rijd op weg naar mijn volgende bestemming, denk ik aan het bijzondere plekje waar ik deze keer mag verblijven. Il Gavillaccio is onderdeel van de middeleeuwse vestingwerken van het voormalige kasteel van Gaville. Het gebouw waarin Il Gavillaccio is gevestigd was één van de bijgebouwen. Hoewel het kasteel zelf in de 13e eeuw is vergaan, is dit bijgebouw overeind gebleven en omgetoverd tot een prachtig appartementencomplex. 'Wat fijn dat je er bent, Eliza!', zegt eigenaresse Lorna terwijl ze aan komt lopen. Ik zie aan haar vriendelijke glimlach dat ze dat uit de grond van haar hart meent. 'Wil je zien waar je slaapt?'. Zonder op een antwoord te wachten loopt ze enthousiast richting het complex. Het gebouw is indrukwekkend door zijn middeleeuwse en romantische uitstraling; het is net een sprookje. Na de rondleiding door mijn appartement besluit ik een plekje op te zoeken bij het zwembad. Ik kijk uit over de heuvels en kom tot de conclusie dat ik hier voorlopig niet meer weg wil. Elke keer word ik opnieuw betoverd door de schoonheid van Toscane. De glooiende heuvels, de warmte van de lokale bevolking en de rust die ik hier voel zorgen ervoor dat ik altijd terugkeer naar dit gedeelte van Italië.

Soms zou ik willen dat ik acht dagen in een week had. Gewoon om meer te ontdekken en nog meer te genieten. Alleen al daarom werd ik helemaal blij toen ik via via hoorde over Borgo della Meliana. Een eeuwenoude Toscaanse boerderij gelegen op een heuvel exact in de middeleeuwse driehoek Florence-Pisa-Siena! Een plek die ik natuurlijk niet aan me voorbij laat gaan. Want met zo'n Borgo en die ligging: dat herbergt wel heel veel van het goede van Toscane!Onderweg ernaartoe merk ik het al: ik wil telkens uitstappen en weet niet waar ik kijken moet, zo mooi. Op de heuvel in de verte ligt Borgo della Meliana. Ik rijd op een mooie weg genaamd de 'Via Francigena'; de Autostrada del Sole van de middeleeuwen. Een oude pelgrimsroute naar de heilige stad Rome. Ik waan me even terug in de tijd en zie de pelgrims te voet door het Toscaanse landschap trekken. Als ik aankom bij de Borgo staat eigenaresse Paola me al op te wachten. En zoals het een goede Italiaanse betaamt begint ze meteen passievol te vertellen over haar Borgo della Meliana. Het voormalige typische boerenbedrijf bestaat uit twee eeuwenoude gebouwen die allebei perfect in ere zijn hersteld. Met liefde voor de historie en de Toscaanse cultuur. En dat zie je direct, zowel binnen als buiten. De ruime appartementen zijn luxe, charmant en Toscaans. Paola vertelt me hoe ze de antiekmarkten afstruinde opzoek naar precies het goede meubilair. Het valt me gelijk op: dit is een plek waar je de hele tijd om je heen wilt kijken. De twee zwembaden liggen rustig tussen de Toscaanse heuvels, de eeuwenoude bouw herbergt nu prachtige appartementen. Alles is hier een lust voor het oog. Geen wonder dat de pelgrims deze route kozen. En dan te weten dat hier vlakbij ook Florence-Pisa-Siena liggen. Ik bruis van de energie. Gauw mijn koffers ophalen.

Ik kijk naar links en zie nog net de staart van de barracuda, voordat 'ie het bloedkoraal in schiet. Van opwinding begin ik sneller te ademen in mijn mondstuk. Barracuda's, die zie je niet overal! Ik snorkel verder en zie de kleurrijkste vissen, planten en koraalrotsen onder me liggen. Eigenaar Gianni van Sa Prata had gelijk, toen hij vanochtend zei dat het snorkelen op Sardinië echt de moeite waard is. Het water is zo helder als zwembadwater: de turkooizen kleur kun je zelfs in het water goed zien. Dan valt mijn oog op een wrak, zo'n veertig meter onder me. Terwijl ik rustig verder zwem, beeld ik me in hoe het wrak daar terecht is gekomen.Een uurtje later wandel ik terug naar Sa Prata om Gianni alles over mijn snorkelavontuur te vertellen. Op weg naar boven kom ik langs het dorpje San Teodoro. Het gezellige terras lonkt en ik strijk neer voor een cappuccino zoals een cappuccino hoort te zijn. Om me heen zie ik keuvelende vakantiegangers en oude Italiaanse vrouwtjes, sjouwend met tassen van de markt. Ik geniet zo van het dorpsleven dat ik nog een cappuccino neem. En nog een. Tegen het einde van de middag zoek ik Sa Prata weer op. “En, hoe was het snorkelen?” Gianni loopt dwars over het uitgestrekte terras, als hij me ziet. We gaan zitten aan een tafeltje en enthousiast begin ik te vertellen over al het moois dat ik onder de zeespiegel heb gezien. Gianni's ogen lichten op en hij kijkt over mijn schouder. “Kijk, daar heb jij net gezwommen. Kun je het je voorstellen?” Ik kijk achter me en zie de helderblauwe zee, sprookjesachtig verlicht door de ondergaande zon. Denkend aan de mooie vissen en het wrak, besluit ik morgen nog een keer de zee in te gaan.

Elke keer als ik in Toscane met mijn huurauto rijd, geniet ik van het prachtige landschap om mij heen. De omgeving is gevuld met uitgestrekte wijngaarden, groene natuur en leuke kronkelende weggetjes. Ik krijg het gevoel alsof ik door een levend schilderij rijd, wat is dit prachtig.In de verte zie ik Agriturismo La Sovana al liggen, eigenaar Giuseppe staat met een trots gezicht mij op het grindpad op te wachten. Dit is naast Le Buche Wine Resort zijn tweede adresje en ik ben uitgenodigd om een kijkje te nemen. Samen lopen we naar de ingang, ik blijf me verbazen over al het groen! Eenmaal binnen krijg ik een welkomstdrankje van Giuseppe en laat hij mij zijn wijnkelder en wijngaard zien. Hij vertelt dat zijn eigen geproduceerde wijn in Agriturismo  La Sovana geserveerd wordt aan de gasten, een echte beleving dus! Via het binnenplaatsje lopen we terug naar binnen en krijg ik de sleutels van mijn kamer. “Er ligt een verassing op je kamer Eliza, ga maar eens kijken.” zegt Giuseppe. Met nieuwsgierigheid loop ik naar mijn kamer en doe ik de deur open. Als ik binnen kom ligt er een flesje wijn voor mij klaar die hier gemaakt is! Wat ontzettend attent van Giuseppe. Ik kijk uit naar mijn verblijf hier in Italië, wat is het hier goed vertoeven.

Soms kom ik op plekken waar ik meteen nooit meer weg wil. Rio Moments in Noord-Portugal is zo'n plek. Samen met eigenaresse Cristina loop ik een rondje langs de sfeervolle kamers, het wellness centrum en het zwembad. Aan alles is te zien dat Cristina en haar man beiden architect zijn. Van de zachte vloerkleden tot de stijlvolle meubels en de sfeerverlichting: alles klopt!Als ik samen met Cristina neerplof bij het zwembad, merk ik meteen dat ze echt een mensen-mens is. Ze begint gelijk honderduit te vertellen over toen Rio Moments net gebouwd was. Het diende toen nog vooral als weekendhuis voor Cristina en haar man. “Als we onze vrienden uitnodigden om langs te komen, waren ze erg onder de indruk van de sfeer die hier hangt en ook de inrichting van het huis vonden ze prachtig. Ze bleven maar terugkomen!” zegt Cristina met een knipoog. “Op een gegeven moment besloten we het huis uit te breiden en er meer kamers bij te bouwen. In eerste instantie alleen voor onze vrienden, maar later ook voor andere gasten.” Als ik om me heen kijk, geef ik haar vrienden helemaal gelijk. Hier ga ik voorlopig niet weg!

“Een wijnhotel, is dat niet iets voor jou Eliza?” Ik kijk Joaquim verward aan. Een wijnhotel? We zitten samen op een terrasje in Porto en genieten van een frisse tomatensalade. Hij vertelt me over Quinta de Casaldronho, een hotel waar alles draait om wijn. Ver rijden is het volgens Joaquim niet, dus even later zijn we met de auto onderweg naar de Douro vallei, bekend om de vele wijngaarden. Als we langs een smal slingerweggetje door de bergen rijden zie ik ineens een wit gebouw voor ons opdoemen. Dat moet het wijnhotel zijn, ik ben benieuwd!Als we de auto parkeren, komt eigenaar Jorge ons lachend tegemoet. “Welkom bij Quinta de Casaldronho! Konden jullie het een beetje vinden?” Hij gaat ons voor richting het hotel en even later zitten we, hoe kan het ook anders, op het terras te genieten van een lokaal wijntje. Jorge begint gelijk enthousiast te vertellen. “Twee jaar geleden heb ik deze oude quinta verbouwd tot hotel. Ik wilde er graag een plek van maken waar je het beste van de Dourostreek kunt proeven. Rust, ongerepte natuur en natuurlijk de meest smaakvolle wijnen die lokaal geproduceerd worden. Wijn loopt als een rode draad door de hele accommodatie.”Als hij ons even later een rondleiding geeft langs de kamers, snap ik precies wat hij bedoelt. Het hele hotel is ontworpen met een knipoog naar de wijnproductie. Zo zijn kurk en wijnvaten gebruikt als decoratie en als ik de gordijnen voor mijn raam open doe, zie ik wijngaarden zo ver als ik kan kijken. Als Jorge ons even later uitnodigt om vanavond in het restaurant de lokale wijnen te komen proeven weet ik het zeker: een wijnhotel is inderdaad echt iets voor mij!

Toen koning Filips II in de 16e eeuw een fort bouwde dat de haven en het achterland van de stad Setúbal moest beschermen, had niemand kunnen bedenken dat jaren later Jaap en Jeanine er neer zouden strijken. Wat vast ook niemand had bedacht, was dat ze de twee authentieke molens vlakbij het fort zouden delen met gasten. Waar men geniet van het Portugese landleven, de zee én de stad. Na het overlijden van Jaap is de dagelijkse zorg voor dit paradijs in goede handen gekomen van een echtpaar, dat met alle liefde de droom van de Nederlandse eigenaren voortzet.De eerste keer dat ik dit bijzondere huis (of eigenlijk moet ik moinhos zeggen) bezocht, staat me nog goed bij. Vlakbij het fort, in de grote oude olijfboomgaard met de mooie waterput, was ik gestopt. Jaap had me verteld dat ik via de steile slingerweg verder omhoog moest rijden. Op het hoogste punt van de berg zou ik vanzelf stoppen als ik de twee Portugese witte molens zag uitkijken over het kasteel, de stad Setúbal, de rivier de Sado, het schiereiland Troia, de zee en het natuurgebied Serra da Arrábida. En hij had gelijk. Want ik sta hier voor de authentieke molens en het riante huis in de zon. De olijfbomen waaien zacht en ik kan niet kiezen. Want eigenlijk wil ik de hele dag naar dit uitzicht kijken, maar de gedachte aan de eeuwenoude moinhos schopt alles in de war. 'Kom, ik breng je naar je molen en dan kijk je even rond. En daarna strijk je neer in de tuin voor de beste views, zolang als je wilt,' lacht Jaap.De ronde kamers, de eeuwenoude muren, de sfeervolle inrichting, de prachtige doorkijkjes en witte trappetjes, de tuin, de terrassen met de grote tafels en de warme sfeer... Op het terras geef ik mijn ogen langzaam nog meer de kost. Ze beginnen te stralen. Samen met de zon. En ook dat had Koning Filips jaren geleden nooit kunnen bedenken. Ik voel me de koning te rijk, precies dat.