Eliza was here

Ik ontwaak van mijn dagdroom wanneer er op mijn deur geklopt wordt. Het voelt nog steeds een beetje onwerkelijk hoe ik op dit heerlijke plekje terecht ben gekomen. Starend uit het raam verzonk ik in mijn gedachten en droomde ik weg van het uitzicht over de groene velden. Ik open de deur en voor mij staat eigenaresse Suzanne, ze heeft ontbijt meegenomen. “Goedemorgen Eliza, hoe gaat het met je?”, klinkt het.Terwijl we buiten een kopje koffie drinken, vertelt Suzanne mij trots over hoe ze deze oude boerderij heeft omgetoverd naar het Villa Oldenhoff van nu. Terwijl er in de verte de paarden uit stal worden gehaald, komen de twee lieve honden mij ook vriendelijk goedemorgen wensen. Aan het einde van ons gesprek vraagt ze wat ik morgen te doen heb en of ik zin heb om een uitstapje te maken naar het pittoreske Abcoude. Ik knik en zeg volmondig, “ja, graag!”. Wanneer Suzanne mijn kamer verlaten heeft, kijk ik nog eens om mij heen. Dit adresje heeft écht alles; een ruime kamer met een groot bed, knus zithoekje en een heerlijk bad. Allemaal voor mij alleen! Aangezien ik morgen op ontdekkingstocht ga, besluit ik vandaag te gebruiken om lekker te ontspannen. Eerste punt op de agenda van mijn ontspandag is het nemen van een warm bad, gevolgd door uitwaaien in de polder. Ik laat het bad vollopen en verzink weer in gedachten… Het leven is zo slecht nog niet!

Wanneer je de authentieke huisjes van Aldeia da Mata Pequena voor het eerst ziet, is het moeilijk te geloven dat dit een paar jaar geleden enkel ruïnes waren. Toen Ana en Diogo op het verweerde dorp stuitten, waren ze meteen verliefd, als restauteur werd de fantasie van Diogo meteen geprikkeld. Het dorp terugbrengen in haar originele staat en ombouwen tot een landelijk vakantieadresje, werd hun nieuwe doel. En het is ze gelukt! Wanneer je nu over de stenen trappen loopt, zou je haast geloven dat de huisjes er altijd al stonden, fier en stralend in het groene landschap. Vol verwondering loop ik langs de huisjes, elk van hen is uniek. De een van natuursteen, de ander wit gepleisterd met blauwe of gele details. Houten raampjes met luifels worden omringd door sierlijke bourgainvilles en overal lachen de groene en goudgele heuvels in de omgeving je toe. Wanneer Ana me ziet, komt ze meteen aangelopen met een glas port. Samen bekijken we de huisjes van binnen. Elk is vol liefde ingericht met antieke meubels, die ze verzamelden van vrienden uit de omgeving en waarvan sommigen zelfs uit hun eigen kindertijd stammen. Uren kan ik luisteren naar de verhalen van Ana over deze plek. Hun unieke accommodatie brengt het verleden tot leven. Eenmaal weer buiten aangekomen adem ik diep in en uit, terwijl ik ver voor me uit het landschap in tuur. De lucht is hier zo heerlijk fris en schoon. “Mooi he, zegt Ana, “ik raak hier ook nooit op uitgekeken.” Volgens mij wordt dit een heerlijke vakantie...

'Alsof het al die tijd op mijn komst wachtte,' lacht eigenaar Melquiades. We staan bij het zwembad en turen samen naar de zee. Hij heeft me net voorgesteld aan zijn roots: de twee geschakelde dieproze en gele bungalows, omgeven door palmbomen, bloeiend groen en lavavelden. De wind waait zacht, de zon staat hoog aan de hemel. 'Ik denk het ook,' lach ik op de plek waar al het goede van La Palma zich verenigt.Jaren en jaren geleden werd Melquiades geboren op een van de mooiste plekjes van La Palma. Ik had via slingerweggetjes door de bergen gereden, door bananenplantages en pijnboombossen gewandeld en uren naar de zee gekeken. Toen ik op de lavavelden bijna de hoop opgaf van 'dat ene plekje waar al het mooie van het eiland samenkomt', vond ik Casa Eva.'Mijn vader vertrok naar Zuid-Amerika toen ik 1 jaar oud was. Hij kwam nooit meer terug.' Op een dag besloot zijn moeder dat het tijd was voor een nieuwe start en ze verhuisden naar een ander deel van het eiland. 'Dertig jaar later reed ik op een dag terug. De zon scheen. Het was alsof er muziek door de slingerweggetjes speelde. Ik parkeerde mijn auto en wist direct wat me te doen stond.' Melquiades gaf de tuin water en hij liet alles weer bloeien en groeien. Er kwam een zwembad en hij maakte terrassen met magisch zeezicht. De bungalows werden gerenoveerd en ingericht in de stijl van het eiland en vernoemd naar zijn dochter. 'Ik voelde dat ik de schade moest inhalen en wilde de plek met iedereen delen. Want het is te mooi om te verlaten.'De vogels fluiten. 'Kijk en daar ligt La Gomera.' Melquiades wijst en ik glimlach. Ook ik voel het: alsof het al die tijd hier op mij lag te wachten. La Palma in het klein.

Ooit, als ik de kans krijg, ga ik er weer naar terug. De mooiste herinneringen die ik heb aan mijn vakantie op Sardinië voeren terug naar mijn verblijf bij Maria, in haar Corte dei Venti aan de oostkant van het eiland. Ik zou er eigenlijk maar één nachtje slapen, maar een nachtje werden er twee en uiteindelijk ging ik na een week het liefst helemaal niet meer naar huis.Corte dei Venti bleek niet alleen een fantastische uitvalsbasis te zijn om Sardinië te verkennen, maar ook een plek om tussen alle indrukwekkende excursies door, geheel tot rust te komen. Na een dagje slenteren door de ongerepte en geïsoleerde dorpjes in het Gennargentu-gebergte, kon ik heerlijk uitpuffen aan het zwembad van Maria. Met mijn benen omhoog, een glaasje Prosecco in de hand, genieten van de prachtige kleuren van Corte dei Venti in de ondergaande zon. Ik kon dit paradijs natuurlijk niet verlaten zonder de flamingo's in de lagune te zien. Ook was het volgens Maria uitgesloten dat ik het eiland zou verlaten zonder een fietstocht te maken in de prachtige omgeving. En ja, de dag erna moest ik natuurlijk wel uitrusten… Maria en ik, want Maria hielp maar wat graag mee, bedachten elke dag wel een excuus om nog een dagje langer te blijven. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad.

In mijn ogen is de vader van Margarida, de eigenaresse van Hotel Villa Ana Margarida, een ware artiest. Hij heeft het hotel met veel creativiteit ontworpen en geen detail achterwege gelaten. De tijd dat hij in de scheepvaart zat heeft hij hier prachtig tot uitdrukking weten te brengen. Ik snuif de zoute lucht op, de wind waait door mijn haar. Ik begin me bijna zelf een zeevaarder te voelen. Alles wat ik om me heen zie lijken wel schatten van verre reizen over zee. De geverfde stoeltjes op de binnenplaats, het fijne uitzicht over zee en ook op mijn kamer is aan het zeevaarders thema gedacht. Al toen ik het hotel binnenliep, wist ik dat ik op een bijzonder plekje was beland. Nu ik de rest van het hotel heb gezien, is dat gevoel alleen maar sterker geworden.Omdat hotel Villa Ana Margarida midden in het centrum is gelegen van Ericeira, ga ik zo maar eens op ontdekkingstocht door het stadje. Want net als een echte zeevaarder, doe ik niks liever dan nieuwe plekjes ontdekken. Schip ahoi!

Zodra ik uit mijn auto stap, weet ik wat ik moet doen. De prachtige tuin van Il Bagolaro roept mijn naam. Ik loop de tuin in en neem alle kleuren en geuren in me op. Eigenaresse Valentina komt vol enthousiasme aanlopen. Ze heeft mijn auto vast horen aankomen. Valentina geeft me een rondleiding over hun adresje, een echte Italiaanse agriturismo; een werkende boerderij waar je tevens als gast kan overnachten. De boerderij heeft een lange geschiedenis; sinds de jaren '50 is de familie van Valentina hier al actief. Het vrolijke gele hoofdgebouw is het middelpunt van een maar liefst 150 hectare groot landgoed vol met wijngaarden en olijfbomen. Naast olijfolie en wijn produceert de familie van Valentina ook lokale specialiteiten als paté en chocolade. Mijn maag begint al te rommelen bij het idee. Als laatste laat mij de Valentina de kamers zien. Stuk voor stuk zijn ze anders en zo gezellig. Elke kamer is vernoemd naar een stuk groene of fruit die op de boerderij wordt geproduceerd en is ingericht in en bijpassende kleur. Wanneer we bij de groene kamer met de naam vijg zijn aangekomen, is het even alsof ik droom. Ik ruik echt vijgen! Inmiddels zie ik dat de kok is gearriveerd met een vijgentaart. Ik kan mijn geluk niet op; we eten de heerlijke taart op in de bloeiende tuin. Ik voel me weer even een klein meisje. Het leven is hier zo zoet!

Wanneer ik tussen de wijngaarden rijd op weg naar mijn volgende bestemming, denk ik aan het bijzondere plekje waar ik deze keer mag verblijven. Il Gavillaccio is onderdeel van de middeleeuwse vestingwerken van het voormalige kasteel van Gaville. Het gebouw waarin Il Gavillaccio is gevestigd was één van de bijgebouwen. Hoewel het kasteel zelf in de 13e eeuw is vergaan, is dit bijgebouw overeind gebleven en omgetoverd tot een prachtig appartementencomplex. 'Wat fijn dat je er bent, Eliza!', zegt eigenaresse Lorna terwijl ze aan komt lopen. Ik zie aan haar vriendelijke glimlach dat ze dat uit de grond van haar hart meent. 'Wil je zien waar je slaapt?'. Zonder op een antwoord te wachten loopt ze enthousiast richting het complex. Het gebouw is indrukwekkend door zijn middeleeuwse en romantische uitstraling; het is net een sprookje. Na de rondleiding door mijn appartement besluit ik een plekje op te zoeken bij het zwembad. Ik kijk uit over de heuvels en kom tot de conclusie dat ik hier voorlopig niet meer weg wil. Elke keer word ik opnieuw betoverd door de schoonheid van Toscane. De glooiende heuvels, de warmte van de lokale bevolking en de rust die ik hier voel zorgen ervoor dat ik altijd terugkeer naar dit gedeelte van Italië.

Onderweg naar Il Giardino dei Flintstones geniet ik van de warme wind die waait door mijn haren. De droom van eigenaar Roberto is na jaren eindelijk werkelijkheid geworden. Hij bouwde een bijzondere Bed en Breakfast in het Italiaanse Lazio. Bij Il Giardino dei Flintstones kan jij tot rust komen in de spa, een romantische wandeling maken langs de rivier, een duik nemen in het koele zwembad en genieten van de Italiaanse gastvrijheid.Na een dagje slenteren in het romantische Rome en een ritje van een uur kom ik aan bij Il Giardino dei Flintstones. “Welkom Eliza, wat fijn dat jij er bent!” zegt Roberto. Vol enthousiasme leidt Roberto mij rond. We wandelen samen door de tuin langs het zwembad. Overal zie ik vrolijk gekleurde bloemen, olijfbomen en hoge cipressen. In de tuin vind je een jacuzzi waar jij in de schaduw heerlijk kan bubbelen.Mijn kamer is authentiek en romantisch ingericht: een houten plafond, een authentiek bed en een houten kast met twee hartjes erop. Warme kleuren op de muren vullen de kamer met sfeer. Op mijn ruime bed ligt een klein briefje. “Lieve Eliza, na een dagje struinen door de stad Rome, ben je vast wel toe aan tijd voor jezelf. Daarom heb ik voor jou een privémomentje geboekt in onze spa. Groetjes, Roberto.” Roberto weet precies wat ik nodig heb. Wat een verwennerij!

'Daar werd vroeger de wijn gemaakt. En het andere huis deed dienst als wintertuin voor de citrusbomen die er in grote terracottapotten voor de ramen stonden,' zegt mijn goede vriend Vittorio trots. Mijn gedachten dromen eeuwen terug. Alle betoverende verhalen die je over Toscane hoort, zijn waar, bedenk ik me. Echt waar. De tuinman is bezig in de bloeiende tuin, de pijnbomen en olijfbomen staan statig in de zon. Verderop ligt het Middeleeuwse stadje Cortona rustig tegen de heuvel. 'Rond 1800 was dit het buitenverblijf van een rijke aristocratische familie. En die staat van zijn wilden we bewaren.' Ik glimlach, want ik zie het zelfs in het zwembad voor me terug. Een beetje statig, gecombineerd met klassieke Toscaanse sferen. En als het tijd is om de gele villa's met de groene luiken te betreden, tovert Vittorio de sleutel onder een bloempot vandaan. Familiair, dat is het hier ook. Eenmaal binnen zie ik hoe het licht door de ruitjesramen schijnt. Hoe de perfecte eeuwenoude authentieke staat gecombineerd wordt met modern comfort. De terracottavloeren, hoge houten plafonds en antiek. In de keuken stel ik me voor hoe mijn vrienden hier straks in een pan met pastasaus roeren, om daarna met z'n allen buiten te genieten van het goede leven. 'Ik kies voor de wijnvilla', lach ik. Sierlijk loop ik door mijn statige huis en bel mijn vrienden. 'Hoe ik het zou omschrijven?' vragen ze. 'Als een Toscaans gelukstatige staat van zijn.'

Van boven is alles mooier, veel bijzonderder. De lavastranden, de kronkelende weggetjes tussen gele bloemen, de wolken die een dutje leken te doen tussen de bergen. Mijn goede vriendin Ursula en ik zweefden hoog boven La Palma met een parachute. “Was de wereld ooit zo mooi?”, vroeg ik mij af. En toen wees Ursula naar rechts, ik zag een rood dak aan zee glinsteren in de zon. Omringd door palmbomen die de lucht in knalden en iets wat leek op een botanische tuin. Of was ik in de tropen beland? Ik kneep in mijn arm. Maar ondanks dat ik mij zo vrij als een vogel voelde, wilde ik naar beneden, naar de Appartementen van Miranda.De vlucht in de lucht, die Ursula voor mij had bedacht, bleek eentje met voorbedachte rade. Vlak na de landing stapten we in de auto. “We gaan naar Jens, de eigenaar van Appartementen Miranda”, had ze lachend gezegd. Via het pad in de tuin, waar de palmen en cactussen nog groter en mooier waren dan vanuit de lucht,  liepen we naar eigenaar Jens die net de barbecue naast het zwembad aanstak. “Dat zie je niet van boven hè?”, lachte hij toen hij mij naar de mozaïeken bankjes zag staren. De kolen waren aan het smeulen dus we hadden nog even tijd voor een wandeling. Langs het grote zwembad met de ligbedden, door de enorme tuin, naar de acht studio's met de moderne en kleurrijke inrichting. Ik zuchtte diep. “Voor jou!”, lachte hij en gaf mij de sleutel. “Zie ik je zo terug voor het eten van de barbecue?” zegt Jens tegen mij terwijl ik mijn appartementje aan het verkennen ben.Ik zit hier nog even op mijn balkon over de oceaan te staren. Het is alsof ik op het dek van een grote boot sta. In gedachten zie ik de beelden van vandaag; ter land, ter zee en in de lucht. Het maakt niet uit, glimlach ik. De wereld van Miranda is altijd mooier, bijzonderder dacht ik terwijl ik terug liep richting de barbecue.